[3] instrukcja

Otoczmy się ludźmi idei, pracy, radości i udajmy, że tylko tak wygląda świat.

Użyjmy ich jako tarczy - niech oni się stykają z całym brudem płynącym w rynsztokach pod naszymi oknami. Nam niech tylko przynoszą bukiety chabrów i promienne uśmiechy.

Niech głaskają nas po głowach i powtarzają w kółko, że nie ma nic złego w błądzeniu.

Ale oni jednocześnie niech nie błądzą, bo muszą być ostoją spokoju i źródłem stałości w świecie, który się nie zatrzymuje.

Może wtedy uda nam się żyć?

Zgadzajmy się na bycie oszukiwanymi. Nikomu nic dobrego nie przyszło z gwałtownego przejrzenia na oczy.

Cienie na ścianach jaskini są piękne, są wspaniałe, są niepowtarzalne, bo są jedynym, co widziałam w swoim życiu.

Tak jestem skonstruowana, że zakochuję się we wszystkim, co mi się serwuje.

A więc po co mi kolorowy, wielowymiarowy, ale brutalniejszy świat?

Ukołyszcie mnie do snu w plastikowej bańce, która nie pęka. Co z tego, że twarda i niewygodna, że mydlana dostojniejsza. Ale taka żyje dwie sekundy. A w plastiku mogę się zahibernować na lata. Na całe moje życie.

Nie, nie budźcie mnie! Wegetuje mi się tak ciekawie.

[2] bezbożnica

Kupiliśmy kawę i na spokojnie przeanalizowaliśmy życie.

Tak w ogólnikach, nie roztkliwiając się każde nad swym losem.

On uważa, że mimo wszystko jest pięknie.

Ja twierdzę, że to przejaw syndromu sztokholmskiego. Ale to dobrze o nim świadczy. Takiego podejścia potrzeba, by być szczęśliwym, a trzeba być szczęśliwym, żeby jakoś skutecznie przedłużać gatunek. Biologia.

Choć jak tak teraz patrzę na nas oboje, to wiem, że żadne z nas nie przedłuży gatunku. A przynajmniej nie świadomie, nie z wyboru.

[1] złudzenie ruchu

   -  Do Miasta, studencki.

    Kierowca postukał na kasie fiskalnej w odpowiednie przyciski i po chwili urządzenie wypluło bilet.

    Kiedy Marta wymieniała pieniądze na ten kawałek papieru, usłyszała:

   -  A legitymacja jest?

   -  Jest, jest, pokazać?

    Kierowca zmierzył ją przelotnie i wymamrotał:

   -  Nie, nie trzeba.

    Po chwili Marta siedziała już przy oknie i rozmyślała nad tym, jak bardzo lubi podróżować środkami publicznego transportu międzymiastowego, niezależnie od tego, czy był to pociąg, czy autobus właśnie.

   Była to typowa refleksja osoby rzadko z tego typu usług korzystających. Za to miała ona szerokie doświadczenie z komunikacją miejską, i do tej nie żywiła już tak dobrych uczuć. Właściwie to wzdrygała się na samo wspomnienie przeciągłego świstu, jaki wydawały przy ruszaniu nowoczesne tramwaje w jej mieście wielkich perspektyw.

  A może jednak myliła się i nie o rutynę tu chodziło? Może gdyby tak samo często dojeżdżała ze wsi do miasta, jeżdżąc tymi MAN-ami, nadal by je kochała? Może więziło ją samo poczucie zamknięcia w jednej przestrzeni, jaką wyznaczają granice miasta, a podróżowanie między różnymi miejscowościami dawało jej namiastkę wolności?